Er zijn 2 definities.

Een combinatie van antennes gebruiken om het beste signaal te ontvangen of een zo groot mogelijke bandbreedte binnen een cel van een mobiel netwerk te realiseren.

Versterking die een bepaald soort antenne heeft ten opzichte van een isotropische antenne (die in alle richtingen even gevoelig is), bijvoorbeeld door een schotel, hoorn of extra elementen.

Antenne gebruikt voor de verbindingen tussen gebouwen, overbrugt draadloos letterlijk de afstanden bijvoorbeeld op een campus.

Kleine keramische chip die werkt als antenne in bijvoorbeeld een GPS-apparaat.

Antenne bestaande uit meerdere antennes op één rij.

Een antenne met elektronische technologie waarvan de richtingsgevoeligheid én het uitgezonden vermogen dynamisch kan worden aangepast.

Een antenne die bestaat uit diverse delen die onafhankelijk van elkaar worden aangestuurd bij het uitzenden. Bij het ontvangen worden de aparte signalen op een speciale manier gecombineerd. Ook een samenstel van ontvangstantennes.

Antenne vervaardigd van keramisch materiaal, waardoor hij slechts enkele mm groot is.

Antenne in een of meer richtingen meer gevoelig is dan in andere, mogelijk elektronisch instelbaar.